Wat ga je doen?! Op zich heb ik wel vaker ‘interessante’ levenskeuzes gemaakt, maar deze keer kwamen mijn vrienden en familie echt niet meer bij van het lachen.
‘jij gaat voor een tandarts werken?!’ ‘Maar je bent zelf hartstikke bang!’
Ik geef toe dit is mijn beste stunt tot nu toe... Ik heb in dierenartspraktijken en ziekenhuizen gewerkt, bloed en operaties doen mij vrij weinig, maar problemen met je tanden? Daar gruwel ik al mijn hele leven van.. Zowel bij mijzelf als bij een ander, ik kan er gewoon niet naar kijken.. De gemiddelde horrorfilm is geen probleem maar zodra ze bij wijze van marteling tanden gaan uittrekken ben ik in staat de bioscoopzaal te verlaten.. brrr..
Afspraken bij mijn eigen tandarts gaan al jaren via mijn moeder, zij maakt de afspraak en we gaan er samen heen. Daarna vieren we de goede afloop met een gebakje. En met goede afloop bedoel ik dat ik nooit gaatjes of andere enge dingen heb, in tegenstelling tot mijn moeder.. Maar zij vindt het zoals ze zelf zegt; “niet erg, leuk is anders”.
Jarenlang heb ik dan ook tegen mijzelf gezegd dat mijn angst onterecht is. Ik had immers nooit wat en moest niet zo zeuren. De controles duurde hooguit 5 minuten, ik zat langer in de wachtkamer dan dat ik aan de beurt was.
Tot ik op een dag van tandarts moest veranderen. Degene waar ik al van kinds af aan kwam kreeg iets aan zijn ogen en moest per direct stoppen. Heel naar voor hem, en ook voor mij want nu moest ik op zoek naar een andere.. Ik stapte van mijn geloof af en ging, zonder mijn moeder, mee naar de tandarts van mijn toenmalige partner. Die stond een beetje bekend als ‘hork’, maar ach ik was inmiddels toch echt volwassen en zou het heus wel overleven…
Helaas vond hij wel een gaatje, maar zeer oppervlakkig, en dat kon wel zonder verdoving gevuld worden. Ik wilde mij niet laten kennen, al schoot de angst als in een flipperkast door mijn hoofd, en zei stoer dat het inderdaad geen probleem moest zijn.
Nou (en ik zal jullie de details van het zweet tot in mijn spijkerbroek besparen) dat heb ik geweten. Jeetje mina wat kan dat zeer doen zeg! Gaatje bleek toch niet zo oppervlakkig, maar ja ‘ze waren nu al bezig’. Toen ik de praktijk met knikkende knieën weer wilde verlaten zei de tandarts de goedbedoelde woorden ‘als het zeer blijft doen kom je even terug hè!’ Amme never nooit niet; dacht ik..
Al mijn angsten waren in één klap bevestigd, had nog weken pijn, en ik was niet van plan ooit nog naar een tandarts te gaan.
Tot mijn moeder een ‘hele lieve’ gevonden had, en hij nam ook nog nieuwe patiënten aan. En ze beloofde gebak als we klaar waren. Jaja, beloningen in de vorm van snoep werken ook nog als je 26 bent ;)
Braaf ging ik weer 2 keer per jaar (wel met zweethanden) op controle, en gelukkig tot op heden nooit meer een gaatje gehad.
Later hoorde ik dat deze tandarts zelf vroeger ook enorm bang is geweest. Er zijn dus wel meer mensen die op z'n zachtst gezegd bijzondere beroepskeuzes maken..
En nu.. nu werk ik dus sinds 3 weken bij een tandartspraktijk. Niet als assistente, ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen, maar als manusje van alles achter de balie en achter de schermen.
Ik zie de patiënten, sommige net zo stoer als ik, gedwee de behandelkamer ingaan, lees in de agenda voor welke behandelingen ze komen, en in gedachten sta ik ze bij.
Als het kon zou ik voor iedereen een gebakje klaar zetten..