Gillende keukenmeiden

Gepubliceerd op 25 september 2022 om 18:36

Ik ben bezig met een kleine reorganisatie onder de balie. Schuif wat mapjes en doosjes aan de kant, graai naar een pen die daar achter gevallen is en ineens zie ik iets zwarts wegschieten.. met een kleine hartverzakking als gevolg. Heel stoer, althans dat vond ik zelf, kijk ik iets verder om het hoekje en krijg een tweede hartverzakking… Een serieus dikke spin, en het idee dat die daar dus al een tijdje vlak bij mijn benen leeft.. brrr

Ik zeg net iets te hard ‘Oh mijn god’ en meteen roept de assistente vanaf de andere ruimte “Wat? Een spin!?” Ik knik en wijs waar ie zit. Met grote ogen gaat ze kijken, maar durft niet verder onder de balie te kruipen, ze gelooft mij zo ook wel.

Door onze verschrikte gezichten vragen zowel de tandarts als de patiënt zich af wat er aan de hand is, en beduusd vertellen we dat er een ‘vriendje’ onder balie zit. Patiënt blijkt ook geen held, dus de paniek was compleet.

Gelukkig is de tandarts wel stoer, en gelukkig ken ik hem langer dan vandaag. Terwijl hij een handschoen aantrekt en onder de balie duikt loop ik vast naar boven, naar de badkamer, want die kan op slot. Twee tellen later hoor ik de assistente gillen, gevolgd door de voetstappen van de tandarts op de trap. Ga weg! Roep ik terwijl ik de deur op slot draai.. en ja hoor, boven de badkamer deur, voor het raam, verschijnt een dode spin, zwaaiend naar mij 😉

Voor de zekerheid kijk ik nog een paar minuten op mijn telefoon voordat ik de deur weer open durf te doen, maar de spin is naar buiten verdwenen en de rust is weer een beetje wedergekeerd.

Later vertel ik dit verhaal aan de nieuwe baliemedewerkster, ook al zo’n gillende keukenmeid als het op spinnen aankomt, en ook zij zit tegenwoordig wat minder ontspannen met haar benen onder de balie..

 

Een paar dagen later zit ik s’avond op de bank tv te kijken. Ik kijk even op mijn telefoon en als ik weer op kijk komt er een, voor mijn gevoel enorme, ‘huisvriend’ vrolijk over mijn muur wandelen.

Paniek! Want wat nu.. even hekelde ik het feit dat ik alleen woon, zou toch handig zijn als hier iemand rondloopt die niet zo panisch wordt van deze huisvrienden.

Ik dacht aan mijn moeder die over 2 dagen langs zou komen. Zij vangt alles in een lucifersdoosje. “te groot!” roep ik dan, “dan trekt ie zn poten maar in!” zegt zij dan.

Maar ja, dat is pas over 2 dagen.. Na een minuut of 5 naar het monster gestaard te hebben, vanaf een zeer gepaste afstand natuurlijk, besluit ik om gewoon mijn kop in het zand te steken en naar bed te gaan. Hopelijk is ie morgen weg.. En dat was ook zo...

Met als gevolg dat ik nu, twee weken later,  nog ieder moment bang ben dat ie tevoorschijn komt..

Reactie plaatsen

Reacties

André
een jaar geleden

Het leven van een praktijkmanager kent vele uitdagingen zie ik... :-)